Rěčny kućik dr. Sonje Wölkoweje (01.07.2015) Wostać abo dać?

„Wostajće nas to hakle přichodny króć rozsudźić!“ Na tute wašnje radźeše njedawno něchtó, zo bychmy rozsud wotstorčili na přichodne zetkanje. Rozumić hodźi so ta sada jenož po přełožku do němčiny: Lasst uns das beim nächsten Mal entscheiden. Je to namołwa na skupinu ludźi, a rěčacy při tym tež sam sebje měni. Tola konstrukcija je misnjena. Serbski werb wostajić je jenož druhdy wotpowědnik za němske lassen, na př. etwas liegen lassen – něšto ležo wostajić. Lass mich in Ruhe! – Wostaj mje na pokoj! W druhich kontekstach rěka serbski ekwiwalent husto „dać“: Er lässt mich nicht schlafen. – Wón mi spać njeda. Ich lasse mir die Haare schneiden. – Dam sej włosy třihać. Takle praji so tež dosć husto w zmysle namołwy. Zejler pěsnješe: Dajće nam wjesele při piwje być, wone tež chcyło nam k dobremu tyć. A na spočatku mjenowanu namołwu móhli takle formulować: Dajće nam to hakle přichodny króć rozsudźić. Tola mamy w serbšćinje tež přikazowacu formu za 1. wosobu plurala, a ta je krótša a zwjetša za tajki woznam derje přiměrjena: Spěwajmy, dźěłajmy, pójmy, wjeselmy so. A tuž móhli tež rjec: Dočakajmy hišće, rozsudźmy to hakle přichodny króć!