Rěčny kućik dr. Jany Šołćineje (01.04.2015) „Läuse, Nissen, Flöhe“

Dźěći maja wši – tajku njeluboznu powěsć drje nichtó rady njesłyši. Štóž pak ma dźěći, tón wě, zo je tole předewšěm po prózdninach w pěstowarnjach abo w šulach mjenje abo bóle normalny zjaw. Jedne tajke njelubozne zwěrjatko rěka woš – ta pak so zwjetša sama do włosow dźěći njezabłudźi. Z tuteje přičiny wužiwa so husćišo forma plurala, a potom su to wši, němsce „Läuse“. Dokelž so „w“ na spočatku słowa špatnje wurjekuje, je w ertnej rěči tež dialektalna forma poměrnje rozšěrjena, a to su pši. Jejam wonych zwěrjatkow, němsce „Nissen“, praji so serbsce, zo su to hnidy. Wši potajkim po hłowach dźěći běhaja a łaža, a hnidy na jednotliwych włosach wisaja. Znajemy tež hišće zwěrjatka, kotrež po ćěle skakaja a kotrychž mjeno podobnje klinči, a to su tchi, němsce „Flöhe“. Hdyž pak wam, lubi posłucharjo, wo tym powědam – moja koža hnydom swjerbi – a tuž wo tajkich a wonych njeluboznych zwěrjatkach radšo dale njerěču …