Rěčny kućik dr. Anje Pohončoweje z wusyłanja 24.09.2014 „Babylěćo“

Njedawno słyšach, kak je něchtó požnjenc a tuchwilne wjedrowe poměry pomjenował jako babylěćo [bejbi-]. Njewěm, hač bě to žortnje měnjene, fakt pak je, zo prajimy k ćopłym dnjam na mjezy lěća a nazymy babylěćo. Čehodla? Babylěćo je najskerje přełožk po němskim Altweibersommer; tež w druhich słowjanskich rěčach wužiwaja motiw baby (pl. babie lato, russ. bab’e leto). Wo pochadźe tutoho wuraza sej pak ani fachowcy přezjedni njejsu. Ale hač dźe tu woprawdźe wo staršu žonu, potajkim wo babu? W němskim wurazu weiber tči najskerje stary němski werb weiben, štož njeje ničo druhe hač so pohibować, lětać, a měnjene su so pohibowace a lětace pawčiny. Serbsce prajimy k tutomu zjawej tež pawčinki abo babjace předźeno – wšak dopominaja šěre pawčiny na šěre włosy stareje žony a na předźeno. Poetiski wuraz je tež pawča přaza. Pawče nitki mjenuje Korla Bohuwěr Šěca w swojej knize „Čłowjek w přirodźe“ nimo toho baby nitki abo Marine nitki. – Potajkim, hdyž poćahujemy so na počas, rěčimy wo babylěću, jeli pak měnimy z nim zwjazany přirodny zjaw w nazymskim słóncu lětacych pawčinow, rěčimy wo pawčinkach.