Rěčny kućik dr. Sonje Wölkoweje z wusyłanja 08.01.2014 „Dwanatki“

Abiturienća w Sakskej chodźa dwanaće lět do šule, a tak je to tež w Budyskim serbskim gymnaziju. Šulerjo a šulerki najwyšeho, dwanateho lětnika hraja wězo jako najzrališi w šulskim žiwjenju wěstu přikładowu rólu a organizuja tradicionelnje wšelake aktiwity. Njedawno so mje něchtó wopraša, kak so tutym młodym ludźom prawišo praji: dwanatki abo dwanatkarjo? Na to móžu jenož prajić, zo je woboje prawje, ale kusk něšto hinaše woznamjenja. Dwanatka móže być mjeno ličby – na př. na časniku widźiš horjeka wulku dwanatku. Móže pak to tež być pomjenowanje rjadownje dwanateho lětnika – na př. Michał chodźi do dwanatki, dwanatki (potajkim rjadownje dwanateho lětnika) su rjanu kermušku zorganizowali. Wot słowa „dwanatka“ wotwodźene pak je słowo dwanatkar – to je šuler dwanatki, holcu bychmy potom snano dwanatkarku mjenować móhli. Tuž měnimy samsnych ludźi, hdyž rěčimy wo dwanatkarjach a dwanatkarkach abo wo dwanatkach. W prěnim padźe widźimy jich bóle indiwiduelnje, jako jednotliwcow – a móžemy jich politisce korektnje diferencować po splahu, w druhim pak měnimy jich jako cyłk, hač su to holcy abo hólcy, nas w tym padźe tak njezajimuje.