Rěčny kućik dr. Anje Pohončoweje z wusyłanja 18.12.2013 „Sperlingslust“

Dźěło wědomostnika móže druhdy jara wotměnjace być. Tak dósta so njedawno z Kulowskeho měšćanskeho zarjada próstwa wo serbski přełožk dróhoweho mjena „Sperlingslust“ na moje blido. Ně, njejsym podała namjet „wroblikowa radosć“, ale prašach so najprjedy, čehodla ma tuta dróha němsce takle rěkać. Snadź tohodla, dokelž so tam wroble derje čuja? Skerje nic. Wukopa so, zo steji tam bydlenski dom, kiž bě něhdyši wobsedźer wokoło lěta 1925 natwarił jako korčmu. Ta pak njerěkaše „Sperlingslust“, ale Kulowčenjo hižo do toho tutu městnosć takle mjenowachu, je to potajkim zrozumić jako ležownostne mjeno. Arnošt Černik bě w 1950tych lětach po Łužicy hromadźił tajke ležownostne mjena a je do kartow zapisował, ale na jeho karće so na wotpowědnym městnje namaka jenož „Wólšina“, mjeno „Robliki“ so na druhu ležownosć poćahowaše. Što činić? W tajkich njewěstych padach je přeco derje so dorozumić z tam bydlacymi Serbami. Po zhromadnym přemyslowanju změje dróha bórze mjeno „Wroblikowa [dróha]“. A nadźijam so, zo tež druzy Kulowscy Serbja tute mjeno akceptuja.