Rěčny kućik dr. Sonje Wölkoweje z wusyłanja 20.03.2013 Sćenje

Njedawno sym tu rěčała wo šćenjatach, to su młode psy, a jedne tajke stworjenčko je šćenjo. Tu dyrbimy kedźbować, dokelž mamy w serbšćinje dalše słowo, kiž chětro podobnje klinči, ale něšto cyle hinaše woznamjenja, a to je sćenje. Znajemy swjate sćenje z kemšow a tež z wosadnika. W ewangelskej bibliji maja ewangelije nadpismo „Sćenje“, mjeztym zo namakamy w katolskim Swjatym pismje na tym městnje jenož wuraz „Ewangelij“. Tola spočatk 18. lětstotka wužiwaše tež Jurij Hawštyn Swětlik w swojim katolskim přełožku Swjateho pisma do serbšćiny wuraz „sćenjo“ pódla pomjenowanja „ewangelium“. Zwotkel pak so wuraz „sćenje“ bjerje? Tute słowo je ze samsnym woznamom tež w staršej čěšćinje znate w formje „čtenie“, dźensa by to „čtení“ było, a njerěka to ničo druhe hač čitanje. Naše serbske sćenje je něhdy było čćenje, tež to rěka čitanje. Dokelž pak so čćenje chětro ćežko wurjekowaše, je nastała zjednorjena forma „sćenje“, kotraž je so hač do dźensnišeho wobchowała, hačrunjež njeznajemy hižo werb, wot kotrehož je wona wotwodźena.