Rěčny kućik dr. Sonje Wölkoweje z wusyłanja 27.06.2012 Slepe hołbje

Njedawno běch w Pólskej na konferency. K wobjedu sydaše kałowe rulady, kiž rěkaja pólsce gołąbki, potajkim hołbiki, podobnje mjenuja je tež Rusojo, su to tam golubcy. To mje dopomni na stare serbske mjeno podobneje jědźe, mjenujcy na slepe hołbje. Prěnjotnje běchu to jahły zawite do kałowych łopjenow, potajkim bjezmjasna warianta ruladow. Feliks Statnik je wo slepych hołbjach před dźesać lětami w Protyce pisał a w jeho nastawku „Zajimawostki z Ralbic“ namakamy tež hnydom wujasnjenje za tute dźensa chětro woteznate mjeno. Čitamy tam mjenujcy, zo běchu z jahłami pjelnjene hołbje woblubowana swjedźenska jědź. Jich narunanka z kałowymi łopjenami, kiž wězo woči nimaja, su slepe hołbje. W słownikach je tute pomjenowanje druhdy woznamjenjene jako žortne. Zhonimy tam tež, zo běchu slepe hołbje něhdy w Delanach tež znate jako pjelnaki, z dialektalnje stwjerdnjenym ń, město pjelnjaki. Dźensa wšak pjelnimy te kałowe łopjena zwjetša ze sykanym mjasom a jenož druhdy z měšeńcu ze sykaneho mjasa a rajsa, tola mi so zda, zo so tež za tutu wariantu hodźi stare serbske mjeno „slepe hołbje“.