Rěčny kućik dr. Sonje Wölkoweje z wusyłanja 24.01.2012 Kruwy su měrne skoća

Kruwy su měrne skoća – tak słyšach njedawno někoho rjec, ale je to prawje prajene? Móžeće sej myslić, zo njebych so tak prašała, hdyž njeby tu zmylk był. Wuraz „skoćo“ słuša k wosebitej skupinje wěcownikow ničejeho roda – neutruma, kotrež zwjetša pomjenuja žiwe stworjenja, najhusćišo su to młode eksemplary kaž na přikład jehnjo, proso, ćelo. Tež nadzapřijeća kaž zwěrjo a młodźo tu słušeja. Pola tutych słowow so při skłonjowanju nimo wšelakich kóncowkow přidawa cyła złóžka ‑at- abo ‑eć‑. Tohodla picujemy, hdyž mamy jich wjace, ćelata, jehnjata, prosata, młodźata a zwěrjata. Hdyž mamy jenož jedne, zaběramy so z ćelećom, jehnjećom, prosećom atd. A tohodla měło wo kruwach prawje rěkać, zo su to měrne – skoćata. Tola kedźbu před přehnawanjom, w nominatiwje a akuzatiwje singulara so wona rozšěrjaca złóžka njepřidawa. Njewidźimy potajkim wulke zwěrjećo abo skoćećo, ale zwěrjo abo skoćo. Gramatisce pak so tajkeho zwěrjeća abo skoćeća nětko tež hižo bojeć njetrjebamy, wšojedne hač je wulke abo małe.