Rěčny kućik dr. Sonje Wölkoweje z wusyłanja 30.03.2016 Drobnolinka

Njedawno wopraša so mje wowka cyle słódkeje holčki, kak móhła serbsce rjec, zo je wona něžna kaž Däumelinchen. Zawěsće znajeće bajku Hansa Christiana Andersena wo tutej drobnej holčce, kotraž narosće něhdy po zapřimnjenju kuzłarnče w kćenju kwětki a njebě wjetša hač palc. Do serbšćiny so tuta bajka po mojim wědźenju přełožiła njeje. Tuž mamy problem z přełožkom mjena. Serbske bajki tajku móličku holčku njeznaja, za to pak hólčka – tón rěkaše hólčik kaž palčik, a nimo toho znajeće wšitcy tež bajku wo Pintlašku, kiž bě tak mały, zo měješe samo w lišćej jamje městno. Tola tute hólčace pomjenowanja nam tu dale njepomhaja. Tak dyrbimy sej kreatiwnje něšto wumyslić: Kak by było z drobnulinku abo drobnolinku – tu bychmy wotwodźowali wot adjektiwa drobny. Zestajany sufiks -ulinka wobswědča hornjoserbski tekstowy korpus, hdźež namakamy Lizulinku, šwižulinku a Wóršulinku. Druhu móžnosć – sufiks -olinka znajemy z tajkich pomjenowanjow kaž rjanolinka, krasnolinka, a mamy tež bajkowu postawu sněholinku. Tuž myslu sej, zo by po tutym přikładźe tworjena drobnolinka móhła prawy wuraz za tajku něžnu mału holčku kaž z bajki być.