Rěčny kućik dr. Jany Šołćineje z wusyłanja 16.03.2011 k awtej – k awće

Praji so, zo někotři swoje awto lubuja. Njemóžu a nochcu tole hódnoćić, dokelž sama k wonym wosobam njesłušam. Štóž pak swoje awto lubuje, měł znajmjeńša tež słowo prawje wužiwać! Substantiw so mjenujcy husto wopačnje deklinuje: słyšimy - a samo čitamy - zo něchtó k awće dźe. K awće hić – tuta forma datiwa korektna njeje! Awto – je runja dalšim wěcownikam kaž blido, městno, słowo abo wokno - ničejeho rodu, prajimy tež neutrum. A korektna forma kónči tuž na –u: dźemy k blidu abo k woknu, k městnu - a tuž tež k awtu. W tak mjenowanej Faskowej gramatice mjenuja so tohorunja formy datiwa na –ej, kaž k blidej, k woknej – kotrež pak rědšo wustupuja a so jako wobchadnorěčne zastopnjuja. Tuž by so “du k awtej” skerje akceptowało, “du k awće” pak nic!
Wšojedne potajkim, kajki poměr maće k swojemu awtu – gramatiska forma je na kóždy pad korektna!