Rěčny kućik Marka Grojlicha z wusyłanja 02.03.2011 Hlina – lina

Da chcyše tola njedawno něchtó wědźeć, hač su liny z hliny! Jako něhdyši wudźer sym rjekł: „Ně, liny njejsu hlinjane, njejsu z hliny, z tuteje družiny pjeršće, kiž rěka němsce Lehm. Liny su mjenujcy ryby z derje słodźaceho mjasa, z kosćičkow a šupiznow. A Hlina …“
Ow jej, prjedy hač so dospołnje zašmjatam, hišće raz wotprědka:
Lina, L-I-N-A, je ryba, němsce Schleie. A H-L-I-N-A, němsce Lehm, piše so prědku z H. Tohodla rěka wjes z serbskim mjenom HLINA němsce Gleina. Naši prjedownicy prajachu hlinje, z kotrejež cyhele palachu, GLINA. Tak nasta mjeno wsy w Malešanskej gmejnje: Hlina – Gleina. Sewjernje tuteje Hliny kopachu něhdy hlinu a Serbja mjenowachu tam stejacu horstku chěžow KOPALNU.
Wokomik, nětko mi swita, zo móža liny tola z Hliny być!! Čehodla? Nó jeli něchtó w rěce Kotołce, kotraž přez wjes HLINU běži, jednu rybu, jednu linu, popadnje, tak je to HLINJANSKA lina.