Rěčny kućik z dr. Anju Pohončowej, dnja 08.01.2020 Pohanojo a tatanje

Njedawno wujasnjowaše farar w swojim prědowanju pochad a spočatny woznam słowa pohan. To bě za mnje jako rěčespytnicu tež tohodla jara zajimawe, dokelž wěm, zo Delnjoserbja cyle hinaše słowo wužiwaja, mjenujcy tatań. Wočiwidnje mamy tu pola Serbow dwě wšelakej tradiciji, pomjenować njewěriweho čłowjeka. W hornjoserbšćinje wužiwane pohan je so hižo zahe z łaćonšćiny do słowjanskich rěčow přewzało, łaćonski podkład bě drje paganus z woznamom ,bur, ratarʻ. Srjedźišća křesćanskeje wěry běchu w prjedawšich časach skerje města, we wjeskach je so křesćanska wěra hakle pozdźišo přesadźiła. Tohodla nasta za słowo pohan přidatny woznam ,njewěriwy čłowjekʻ. Delnjoserbske słowo tatań ze samsnym woznamom ma cyle hinaši pozadk. Je to mjenujcy požčonka němskeho „Tatar". Tatarojo běchu muslimojo z wuchodneje Europy, tuž běchu z wida křesćanskeje Europy njewěriwi. Eksistowaše samo w srjedźoněmskich dialektach słowo „Tatan" jako antonym za křesćana. Dźensa wšak tajke wurazy jenož hišće w historiskim zmysle wužiwamy, dokelž so přisłušnicy hinašich wěrow jako pohanojo hižo njepomjenuja.