Rěčny kućik dr. Anje Pohončoweje z wusyłanja 20.01.2010 Schnee schieben

Wot spočatka lěta dyrbimy so we Łužicy ze sněhom bědźić. Dźěći so wězo wjesela, ale dorosćeni stonaja hladajo na masy sněha, štož mjenujcy kóždy dźeń znowa za nich rěka: sněh sypać. Abo tola radšo storkać? Što potajkim z tym sněhom činimy? Wobrot sněh sypać drje je starši, takrjec typiski serbski wuraz a wosebje starši ludźo mjez nami jón znaja a wužiwaja. K sypanju sněha wužiwaja sněhsypak abo sněhowu łopač. We wobchadnej rěči praji so pak tež sněh storkać. Tutón wuraz je so pod wliwom němčiny do serbšćiny zadobył, snano w zwisku z wunamakanjom sněhstorkadła (němsce „Schneeschieber“), mjeztym zo su prjedy z łopaču sněh na bok sypali. – Za wuswobodźenje pućow a dróhow wšak sněhsypak abo sněhstorkadło njedosaha, za to zasadźuja gmejny wulke awta abo traktory, tak mjenowane sněhowe płuhi. Wuraz sněhowy płuh wotpowěduje němskemu “Schneepflug” a poćahuje so na formu woclanych blachow, kotrež zwjetša wupadaja kaž třiróžk, runje kaž radlicy płuha. – Wulki dźěl sněha je mjeztym wottał. Přeju tuž Wam, lubi posłucharjo, zo njebyšće trjebali lětsa hižo tak husto sněh sypac resp. sněh storkać!