Rěčny kućik dr. Jany Šołćineje z wusyłanja 06.01.2010 lóze, cuze – lózi, cuzi

Dźensa wo cuzych słowach njeporěču, ale wo cuzych ludźoch a wo lózych hólcach: Do pućowanja wabja nas cuze kraje, ale stajnje zaso słyšimy w rěčanej rěči, zo bydla we wonych cuzych krajach *cuze ludźo abo cuzi ludźo. Wobě tutej formje stej njespisownej, a to na dwojake wašnje.
W serbšćinje maja pomjenowanja muskich wosobow w někotrych padach hinaše formy hač pomjenowanja předmjetow abo zwěrjatow – samsne płaći za kajkostniki, kiž je wopisuja. Tohodla praji so: dobri šulerjo, lubi dźědojo a pilni wučerjo, ale małe wroble, mjechke stólcy a cuze konje. W zwisku z cuzymi ludźimi abo lózymi hólcami pak přidruži so dalša zakonitosć serbskeje rěče, po kotrejž njesmě po c, z abo s ženje „–i“, ale stajnje „–y“ stać. Z tuteje přičiny njejsu to *cuzi ludźo ale korektnje „cuzy ludźo“, a njejsu to *lózi hólcy ale „lózy hólcy“. A hdyž na dworje abo na zahrodźe dźěći haruja, potom serbske kubłarki a serbske maćerje dokładnišo hladaja, hač su to lóze holcy abo lózy hólcy!