Rěčny kućik dr. Sonje Wölkoweje z wusyłanja 27.05.2009 Psyk abo pos

Serbšćina ma rady pomjeńšenki. Tole njepłaći jenož we wobchadźe z dźěćimi, hdźež wězo rady rěčimy wo ručkach a porsćikach, nóžkach, brjuškach a hłójčkach. Ně, mamy w serbšćinje tež tajke słowa, kotrež maja drje formu pomjeńšenki, ale su pomjeńšowacy woznam mjeztym zhubili. Štó drje mysli při słowje psyk na to, zo njeje to ryzy formalnje ničo druhe hač pomjeńšenka k słowu pos. Tu je so samo wutworił regionalny rozdźěl: Mjeztym zo stražuje w katolskich Serbach na dworje psyk, maja w bóle narańšich kónčinach tam skerje psa přiwjazaneho. Z Radworja znaju to tak, zo so při skłonjowanju kombinujetej wobě słowje, w nominatiwje singulara so praji psyk, w druhich padach wustupuja skerje formy słowa pos: Tu je strašny psyk, ale tam maja dušneho psa abo wjacore psy. Zo je słowo psyk swój pomjeńšowacy charakter w serbšćinje zhubiło, dopokazuje fakt, zo smy sej wot prěnjotnjeje pomjeńšenki psyk wutworili tak mjenowany augmentatiw, to rěka powjetšenku psyčisko – wulki abo hrozny psyk. Dokelž pak serbšćina – kaž sym to na spočatku prajiła – bjez pomjeńšenkow njewuńdźe, je wona z pomjeńšowanjom pokročowała wot psa přez psyka hač na psyčka. A štóž chce, móže tež rjec psyčatko.