Rěčny kućik dr. Anje Pohončoweje z wusyłanja 17.12.2008 Janšojski Bog

Wšitke dźěći wjesela so hižo na rumpodicha abo Bože dźěćo a nadźijeja so wjele rjanych darow. W někotrych kónčinach Łužicy čakaja pak dźěći hižo w adwentnym času na wosebity wopyt, w Kulowskej kónčinje na swj. Borborku, w Slepom na dźěćetko a w delnjołužiskich Janšojcach na Janšojskego boga. Janšojski bog chodźi poslednju srjedu do patoržicy po wsy a donjese lubym dźěćom poprančki a słódkosće, lóze pak pošwika z brězowej hałzu, z pisanymi bantami wupyšenu. Při tym klinkota jenož ze zwónčkom, kiž ma wokoło lěweje ruki wjazany, ale žane słowčko njepiknje. Dokelž swojeho zakryteho mjezwoča dla lědma něšto widźi, přewodźujetej jeho dwě holcy. Prjedy spřihotowachu holcy na přazy Janšojskego boga; najstarša a wězo njewudata holca z nich měješe česć so z pomocu swojich přećelkow z krasnymi barbnymi a wušiwanymi bantami wupyšić. Z kóncom přazow bě tež nachwilnje kónc z tutym rjanym nałožkom. W 60-tych a 80-tych pak spytachu jón wožiwić. Wot 90-tych lět chodźi Janšojski bog skóńčnje zaso prawidłownje po Janšojcach a myslu sej, zo dźěći hižo njesćerpnje na njeho čakaja.