Rěčny kućik dr. Sonje Wölkoweje z wusyłanja 12.03.2008 Dwoje – dwójne – dwojake

Sym před wěstym časom storčiła na připowědźenje koncerta na "dwójnych pišćelach" – a to so mi někak dźiwne zdaše. Tuž chcu so jónu bliže zaběrać z wotwodźenkami ličbnika "dwaj", kiž maja same tež ličbnikowy charakter. Měnjene su: dwoji, dwojaki a dwójny. Wone su jara podobne, tola jich woznam je rozdźělny. Formu "dwoji" wužiwamy, hdyž chcemy ličić předmjety typa durje, kachle, cholowy, kotrež steja potajkim w pluralu-mnohoće, tež hdyž dźe jenož wo jedyn eksemplar. Hdyž staj to dwaj, rjeknjemy prawje dwoje durje, dwoje kachle, dwoje cholowy. Tež hdyž dźe wo dwaj poraj předmjetow, móžemy tak rjec: dwoje črije, dwoje rukajcy. Samsne płaći za abstraktne słowa, kotrež so rědšo w mnohoće wužiwaja – hrozy potajkim skerje dwoji strach hač zo hrozytaj dwaj strachaj. Ličbnik "dwojaki" porno tomu pokazuje na wšelakorosć abo rozdźělny charakter dweju wěcow. Tak mamy dwojake serbske husle: małe a wulke. Třeće słowo "dwójny" pokazuje wosebje na to, zo jedna so dwójce wo to samsne abo zo płaći jedna wěc dwójce. Dwójny jubilar ma dwaj jubilejej naraz a dwójne čisło Rozhlada płaći za dwaj měsacaj.
A kak nětko z tymi pišćelemi – zawěsće sće to sami hižo spóznali – njemóže hinak być hač zo bě to koncert na dwojich pišćelach – mjenujcy w Budyskej Pětrowej cyrkwi, hdźež maja na katolskim a na ewangelskim boku ekstra pišćele.