Rěčny kućik dr. Anje Pohončoweje z wusyłanja 22. awg. 2007 Klěšće

Lětsa smy w medijach hižo tójšto wo wšelakich škódnikach słyšeli. Zańdźena miła zyma je k tomu polěkowała, zo je wjele z nich zymu přežiwiło a lětsa we wjetšim mnóstwje wustupuja. Njejsu to pak jenož škódniki, ale potrjechi to tež insekty, kiž móža za čłowjeka strašne chorosće přenjesć. Myslu na přikład na klěšće, we wobchadnej rěči praji so ceki. Słowo klěšć je stare, štož na tym widźimy, zo je w nimale wšitkich słowjanskich rěčach znate. Polacy praja na přikład kleszcz, Češa pak klišt´. Motiwacija za pomjenowanje tči w tym, zo so prjedy mysleše, zo so tutón insekt do čłowječeje kože zašćipnje resp. zakusnje a so potom kruće dźerži – kaž klěšće. Dźensa wšak wědźa wědomostnicy, zo klěšće njekusaja, ale kałaja a to z pomocu swojeho cycadła – podobne kaž kuntwory je maja. Cycadło je wuhotowane z hóčkami, štož wujasnjuje, čehodla z kože njewotpadnu. – Ja Wam přeju, lubi přisłucharjo, zo Was klěšće njekusnu. A hdyž tola, mysliće na mój posledni pokiw: wuwjerćeć a nic wućahnyć!