Rěčny kućik Marka Grojlicha z wusyłanja 8. awgusta 2007 Wjesne mjeno "Walowy"

W Lubijskich nowinach čitach před poł lětom, zo namakachu na polu mjez Carlsbrunnom a Ketlicami, njedaloko wsy z němskim mjenom WOHLA wjetše mnóstwo črjopow z milčanskeho časa. Je to pokazka na to, zo bě něhdy tam blisko Walowow, kaž wjes serbsce rěka, dźensa zabyte słowjanske sydlišćo. Walowy – rjane mjeno za wjes, kotraž leži na južnym boku hory. Němsce je to Walowska hora, ale wona ma swojorazniše, rjeńše serbske mjeno: Byčin, dokelž běchu tam pastwišća za byki.
A k Walowam samym: mjeno je ryzy serbske – přińdźe wot wola, štož je stare słowo za swobodu abo wólnu pódu. W srjedźowěku njetrjebachu so za tajku WOLU žane wotedawki płaćić. Něhdy běchu Walowy serbske – zawěsće rěčachu w hišće dźensa tam stejacym wětrniku tež tak. A njecham zabyć, zo maš wottud rjany wid na Lubijsku horu, na Zhorjelske kónčiny a druhdy samo hač ke Krkonošam.