Rěčny kućik dr. Anje Pohončoweje z wusyłanja 09. meje 2007 Dwójna negacija

Sće Wy, lubi připosłucharjo, jónu pola zubneho lěkarja byli a tón je Wam po wuspěšnej hubnej procedurje prajił: "Prošu dwě hodźinje ničo jěsć!" Derje, bych sej při tym mysliła, ja směm ničo jěsć. Sedźu potajkim před prózdnym talerjom a jěm, ničo wězo. Hm, zawěsće je tón luby lěkar něšto druhe měnił, mjenujcy: "Prošu dwě hodźinje ničo njejěsć!" Serbšćina znaje – kaž druhe słowjanske rěče tež – dwójnu negaciju. To rěka, hdyž wužiwam negaciski pronomen, mam tež wotpowědny werb negěrować: Ja ničo nječinju. Wón ničo njewidźi. To potrjechi tež pronomen nichtó, potajkim: Dźensa nichtó njepřindźe. Ja nikoho na swoje narodniny njepřeprošu. A dalši pronomen słuša do tuteje skupiny: žadyn. Ja w zašłej nocy žane wóčko zańdźeliła njejsym. abo Namołwjamy sakske knježerstwo, žanu dalšu serbsku šulu njezačinić. – Snano tón jedyn abo druhi zubny lěkar mój pokiw nětko słyši a budźe Wam přichodny raz prawje radźić "Prošu dwě hodźinje ničo njejěsć!" – Za mnje to nětko njepřitrjechi, tuž najprjedy jónu porjadnje posnědam.